Tο κενό ηγεσίας που υφίσταται και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν...

Μέχρι πρόσφατα το (θλιβερό) προνόμιο των ατέρμονων συζητήσεων που όχι μόνο δεν καταλήγουν πουθενά αλλά λειτουργούν και σαν λάδι στη φωτιά το είχε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Πλέον δεν είναι έτσι, καθώς ο ευρωπαϊκός ιός φαίνεται να μολύνει τα σημαντικότερα διεθνή κέντρα αποφάσεων, που καλώς ή κακώς, διαδραματίζουν έναν καθοριστικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομία. Αυτό είναι το συμπέρασμα από τη διήμερη σύνοδο στην Ουάσινγκτον του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, όπου η πιο σοβαρή απόφαση φαίνεται να...
αφορά την συντεταγμένη χρεοκοπία της Ελλάδας, μέσω ενός γενναίου κουρέματος του δημόσιου χρέους.
Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στην διεθνή οικονομία για μόνο έτσι θα φανεί το κενό ηγεσίας που υφίσταται και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν. Στην ευρωζώνη σύμφωνα με την Wall Street Journal του Σαββατοκύριακου, «η επιχειρηματική δραστηριότητα συρρικνώνεται για πρώτη τα τελευταία δύο χρόνια με βάση μια εμπεριστατωμένη έκθεση που αποτελεί την ισχυρότερη μαρτυρία μέχρι τώρα ότι η παγκόσμια επιβράδυνση σε συνδυασμό με την κρίση χρέους της Ευρώπης σπρώχνουν το μπλοκ του ευρώ στο χείλος της ύφεσης». Στις ΗΠΑ, ο βιομηχανικός δείκτης Dow Jones σημείωσε απώλειες της τάξης του 6,4% την προηγούμενη εβδομάδα, με αποτέλεσμα αυτή που έφυγε να χαρακτηριστεί η χειρότερη εβδομάδα από τον Οκτώβρη του 2008. Η καχεξία όμως δεν πλήττει μόνο τις ανεπτυγμένες αγορές. Το χρηματιστήριο της Βραζιλίας, την ίδια εβδομάδα, έπεσε πάνω από 7%, τα πήγε δηλαδή χειρότερα κι από των ΗΠΑ. Ενώ η Κίνα, παρότι κανείς δεν αμφισβητεί ότι η μεγέθυνση της οικονομίας της φέτος θα υπερβεί το 9%, όλο και περισσότερο αντιμετωπίζεται με προβληματισμό. Στο επίκεντρο του σκεπτικισμού βρίσκεται η φούσκα στα ακίνητα που έχει δημιουργηθεί και πιο πρόσφατα η συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής. Στην International Herald Tribune του Σαββατοκύριακου δημοσιεύονταν στοιχεία από έρευνα δυτικών τραπεζών βάσει των οποίων η βιομηχανική παραγωγή στην Κίνα κατέγραφε πτώση για τρίτο συνεχή μήνα. Η ζοφερή εικόνα συμπληρώνεται από την πτώση των τιμών των εμπορευμάτων. Κι αν η μικρή πτώση στην τιμή του χρυσού μπορεί να θεωρηθεί διόρθωση αφού πλησίασε τα 1.800 δολάρια, που αλλού μπορεί να αποδοθεί η πτώση της τιμής του χαλκού τον Σεπτέμβρη κατά 22% αν όχι στο ζοφερό τοπίο που διαφαίνεται; Ενός μετάλλου που συχνά χαρακτηρίζεται κι ως «Δρ. Χαλκός» λόγω του ότι αλάνθαστα (σε αντίθεση με τις περίπλοκες αναλύσεις περισπούδαστων καθηγητών) προβλέπει την πορεία της οικονομίας. Κι όταν πέφτει η τιμή του, ως αποτέλεσμα της μειωμένης ζήτησής του, αυτό που προοιωνίζεται είναι συρρίκνωση της παραγωγής και της οικονομικής δραστηριότητας.
Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω απογοητευτικών επιδόσεων ήταν η προειδοποίηση του προέδρου της Παγκόσμιας Τράπεζας, Ρόμπερτ Ζέλικ, την προηγούμενη Πέμπτη ότι η διεθνής οικονομίας βρίσκεται σε «ζώνη κινδύνου» και επίσης η δυσμενής αναθεώρηση των προβλέψεων του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου για την πορεία των διεθνών εμπορευματικών ανταλλαγών.
Σε αυτό το ζοφερό τοπίο αν κάτι έπρεπε να κάνουν οι διεθνείς οργανισμοί ήταν να υπογραμμίσουν την δέσμευσή τους να προωθήσουν, με κάθε κόστος, την επέκταση της οικονομίας. Όπως μάλιστα την περιέγραφαν οι Financial Times την Παρασκευή, στην πρώτη σελίδα του αφιερώματός τους στην παγκόσμια οικονομία: «Μια παγκόσμια επέκταση πρέπει να είναι αρκετά ισχυρή για να επιτρέψει τη διόρθωση των πληγών που έχουν δημιουργηθεί την τελευταία δεκαετία. Πρέπει να είναι σταθερή γιατί οποιαδήποτε εμπόδια απειλούν με μια όξυνση της κρίσης. Και πρέπει επίσης να είναι ισορροπημένη, επειδή αναβάλλοντας απλώς την αναγκαία αναδιάρθρωση θα αυξηθεί η ένταση εντείνοντας την αγωνία μεταξύ των επενδυτών και των πολιτικών. Η άλλη λύση είναι μια ακόμη χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση, πιθανή χειρότερη αυτής του 2008-2009».
Η σύνοδος της Ουάσινγκτον δυστυχώς επιβεβαίωσε τους χειρότερους φόβους.